Izabela Adamczyk - Biografia

Urodzona w 1995 roku, w Krakowie. Studentka fotografii na Wydziale Fotografii na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu, tegoroczna dyplomantka. Absolwentka 2-letniego studium fotograficznego w Krakowskich Szkołach Artystycznych w Krakowie. Finalistka konkursu Viral Art Festival. Publikowała swoje prace m.in. w 01gallery, Grupie MULTImedia. Autorka solowej wystawy “Katharsis” w autorskiej galerii B. Chromrego w Krakowie (2017).

“W praktyce artystycznej interesuje mnie synteza sportu i sztuki. Sport jest dla mnie przestrzenią biopsychospołeczną, gdzie reprodukuje się nowe wzorce, definicje, szczególnie w kategorii kobiecej. Jest to materia, w której pojawia się coraz więcej pytań, na które nie ma jednoznacznych odpowiedzi. Zastanawiam się nad granicami płciowości, czy są sztywne czy płynne. Nowe wizerunku ciała usportowionego dostarczają coraz więcej nowych (kontr)argumentów społeczeństwu. Porównywanie wyników męskich z kobiecymi zmusza mnie do zdecydowania, czy powinno się mówić o sprawiedliwości czy równości, biorąc pod uwagę, że wszystkie rekordy świata ustanawiane są przez mężczyzn. Kultura fizyczna jest dla mnie również inspiracją z powodu cielesnego, biologicznego charakteru, w końcu ciało odgrywa tutaj podstawową rolę. W pracach wykorzystuję różne metody obrazowania, od fotografii, wideo, rzeźby, obiektów ready-made, w których silnie nawiązuję do kodów, znaków tożsamych ludziom (sprzęty istniejące w infrastrukturze sportowej, odzież treningowa itp.). Mieszanina wybranych mediów pozwala mi na dogłębne zrozumienie problematyki kobiecego sportu. W swoich pracach spoglądam również na postępującą cyfryzację życia, którą odczuwam na każdym kroku”.

Izabela Adamczyk

Fail play

Praca “Fail play” dotyczy szeroko rozumianej kobiecości w sporcie. Temat sportu wykorzystuję do podważenia idei równości, interesują mnie także wpływy współczesnego sportu na nowe wizerunki kobiece. Wnikając na przemian w świat biologii i kultury, opisuję skomplikowaną historię, struktury oraz cele kategorii kobiecej. Poprzez wskazywanie niemożliwie trudnych do przeskoczenia ograniczeń i barier, a także społecznych dyskursów, buduję emocjonalny i nostalgiczny obraz sportsmenki. Opierając się na wiedzy medycznej, z zakresu fizjologii sportu, udowadniam, że sport w swojej istocie nie jest do końca neutralny i demokratyczny. Z kolei kulturowy dyskurs pokazuje, że w profesjonalnych rozgrywkach nie ma miejsca na niuanse, a świat zawsze będzie chciał oglądać jasny i bezwzględny podział na kobiece versus męskie.

Wszystkie
prace