Julia Yarko

Zdjęcia zaczęłam robić już jako 11-letnia dziewczynka. Potrzebowałam sposobu na kontaktowanie się ze światem nie używając słów; na wyrażanie i przeżywanie uczuć i emocji.

Większość życia spędziłam w dysfunkcyjnym środowisku, nie widząc perspektyw i nadziei na przyszłość. Robiłam zdjęcia, żeby uciec od rzeczywistości. Nie potrafiłam zaakceptować tego, co dzieje się wokół mnie, ani stawić czoła moim lękom i cierpieniu. Od dzieciństwa wiedziałam, że są sprawy, o których nie wolno mi mówić głośno. Fotografia pomagała mi udawać, że wszystko jest w porządku, podczas gdy ukrywałam otaczające mnie przemoc i okrucieństwo.

Moje traumy, moja przeszłość znacząco wpłynęły na moją tożsamość. Przez lata nie byłam pewna tego kim jestem, przez co ukrywałam siebie i swoje prace. Towarzyszyło mi poczucie wstydu. Moje fotografie stały się mostem pomiędzy mną, moimi uczuciami i moją przeszłością. Fotografowanie jest moją formą terapii. Uczy mnie samoakceptacji. Wiele z tych zdjęć początkowo uważałam za bezwartościowe, bezużyteczne lub źle wykonane. Bez prawa do bycia publikowanym.

Projekt dotyczy procesu, w którym odkrywam i poznaję siebie za pomocą obrazów, które tworzę, w którym próbuję przekonać siebie samą, że mam prawo żyć, tworzyć i pokazywać. Oto, kim jestem.