Łukasz Pawłowski urodził się w Warszawie w 1993 roku. W 2013 roku rozpoczął studia licencjackie na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Dziennikarstwa i komunikacji społecznej, specjalizacja fotografia prasowa, reklamowa i wydawnicza. W 2016 roku obronił pracę licencjacką, której promotorem był Paweł Żak. Rok później rozpoczął studia magisterskie w Łódzkiej Szkole Filmowej na kierunku fotografia.
W swojej pracy koncentruje się na fotografii konceptualnej, często balansując na krawędzi fotografii dokumentalnej. Skupiając się na współczesnych relacjach międzyludzkich, nowej jakości naszych relacji w świecie zdominowanym przez internet i rzeczywistość wirtualną.
Wybrane wystawy grupowe:
2018 – Miejska Galeria Sztuki – „Salon fotograficzny”, Łódź / Polska
2018 – Akademia Sztuk Pięknych – „Salon fotograficzny”, Drezno / Niemcy
2018 – Studio Bank – „38 dni”, Warszawa / Polska
2018 – CSW (Centrum Sztuki Współczesnej) – „Open Call”, Toruń / Polska
2019 – Galeria Osbil – „Expressivitat”, Berlin / Niemcy
2019 – Apteka Sztuki Gallery – “Pola Transmisji Energetycznych”, Warszawa / Polska
2019 – Kino FORUM – “Pod Włos”, Interphoto Białystok / Polska
2019 – Galeria Pauza – “Pod Włos”, Kraków / Polska
Łukasz Pawłowski
Disturbing Testimonies
Konfrontacja ze śmiercią bliskich staje się dla artysty katalizatorem do poszukiwania autentycznych świadectw ich obecności. W przestrzeni opustoszałego już mieszkania, to kategoria cielesności – jak chciałaby Judith Butler – otwiera całe pole znaczeń i refleksji na temat końcowego etapu ludzkiej egzystencji. Aparat penetruje i wnika w pustkę małych pokoi, by odnaleźć czyjś ślad: wizualnie zarysować mikrohistorię krewnych, którzy w sposób dramatyczny i nagły odeszli. Ciało i jego fizjologiczne wydzieliny stanowią dla twórcy punkt odniesienia dla procesów poznawczych.
Łukasz Pawłowski odrzuca redukcjonistyczną koncepcję, w której ciało pełniłoby wyłącznie funkcję użytkową i było sprowadzone jedynie do swego fizycznego wymiaru. Organiczne pozostałości w projekcie Disturbing Testimonies zostają zrewaloryzowane, wszelkie pochodne ludzkiego ciała przeobrażają się w nośniki podmiotowości. Substancjalność uzyskuje w niniejszej serii wymiar transgresyjny: staje się przekaźnikiem pamięci, zapisem niematerialnych wartości. Należy podkreślić, że widz musi odnieść się do zaskakującej transpozycji zachodzącej dwubiegunowo: symbolicznie rozumiane więzy krwi nabierają przecież haptycznego wymiaru. Na gruncie plastyki obrazu fotograficznego organiczny idiom symbiotycznie scala się z jakościami, które zazwyczaj pozostają nieuchwytne.
Niepokojące piękno płynów ustrojowych ludzkiego organizmu ukazuje kompleksowość doświadczania atrofii. Resztki pianki do golenia, odcisk palca odbity w tłuszczu czy zacieki śliny na lustrze tworzą zmysłową, poetycką narrację. Estetyka fotografii balansuje na pograniczu surowej, wyrafinowanej abstrakcji i zarazem subtelnie dotyka kategorii abiektu. Cykl gra kontrastami: na jednym ze zdjęć jesteśmy skonfrontowani z porowatą tkanką, która może zarazem budzić wstręt, strach, ale i fascynację. Fotografia obezwładnia i zniewala, krępuje i uwodzi jednocześnie.
Materia, zwykle ewokująca śmierć, staje się ostatnim istotnym potwierdzeniem czyjejś przeszłości. Spektator pozostaje jednak z uczuciem wewnętrznego rozdarcia: w serii Łukasza Pawłowskiego dowody witalności nierozerwalnie związane są z rozkładem i destrukcją.
Weronika Kobylińska-Bunsch
Wszystkie
prace
