Michalina Kacperak

Pochodzę z małego miasta na południu Polski. Jestem najstarszą z czterech sióstr. Najmłodsza urodziła się, gdy miałam 16 lat. Od tamtej pory niezmiennie fascynuje mnie jej fantazja, odwaga i samoakceptacja – cechy, których brakowało mi, gdy byłam w jej wieku. Soft spot to opowieść o naszych latach dzieciństwa – podobnych i bardzo odmiennych zarazem, aktualnie trwających i tych minionych, utraconych. To historia o niej, o mnie i o wielu innych.
Nasze dzieciństwo to ciągłe mierzenie się z samotnością, destabilizacją, brakiem bliskości i nieustannym poczuciem winy. Dom dysfunkcyjny to miejsce pełne sprzeczności. Gdy wyjeżdżasz, nadal masz go w sobie. Gdy wracasz, marzysz żeby uciec.
Ale nie możesz, gdy masz 11 lat.
Schronieniem, do którego ucieka dziecko, jest jego/jej własna wyobraźnia. Dla mojej siostry jej pokój to cały świat. Jest tam wszystko, rzeczy dobre i złe. Przyjemne i bolesne. Rzuciła na niego urok. Ściany pokryte są rysunkami dokąd tylko sięgają jej ręce. To co wykreowane nie jest tu fałszem. Czasem fantazja i zabawa służą przetrwaniu, zaczarowaniu codzienności, dorysowaniu tego, czego brak.
Soft spot to opowieść o opuszczaniu miejsca, które jest jedynym schronieniem i więzieniem zarazem. Niedługo ściany zostaną zamalowane, choć z pewnością każdą linię, plamę, odcisk zapamiętamy na zawsze.